eh ja ostatnio tylko lektury czytuję, ale gdy mam czas na coś innego, przenoszę się w światy stworzone przez Kinga lub Sapkowskiego. Przy nich rzeczywistość nie istnieje. Utożsamiam się z bohaterami. To wszystko dzieje się mi.

Terry, Terry... banalny nie, ale jeśli jego ekscentycyzm to chaotyczne snucie opowieści to przyznam racje. Jednak nie będę się wypowiadał po przczytaniu jednej ksiązki.

A wczoraj poczułem chęć na dobrą literaturę (naprawdę dobrą i uznaną od wiek wieków) i, mając w pamięci pewne namowy Nuu sięgnąłem po Makbeta. Ha! Dramat krótki napisany poetyckim jezykiem, z którym obcowanie jest wyciskiem intelektualnym (zwłaszcza dla mojego umysłu) ale i odczuwaniem literackiego piękna. Opowieść o ambicjach, które prowadzić mogą do upadku ideałów, moralności i etyki. Poza tym, coś co każdy lubi - śmierć goni śmierć, mamy duchy, okultystyczne rytuały zudziałem koźlęciej krwi. Klimat zachowano.

Warto. Utwór jest niedługi a naprawdę dobry. Ale czy musze zachęcać do czytania Szekspira?

Szekspir! Oprócz Whitmana i Wilde oddaję również mu pokłon.

Moja Trójka Panów.
Mrau!

A mnie ostatnio do rąk wpadł tomik Anny Świrszczyńskiej - "Jestem baba". Brutalne, dosadne, naturalistyczne przedstawienie życia "baby" - gorąco polecam, to co lubię najbardziej - minimum słów i maximum treści. Geniusz.

"Lalka" , Prus, przez większość osób uważana za pozytywistyczne gówno, sztampowe, niosące tylko hasła programowe epoki, pisane w odcinkach na potrzeby gazety...
Dla mnie skarbnica fajnych rozkminek. Oto moje przykłady:

*"(...)Znam ten kamień, siedzieliśmy wtedy oboje na nim i patrzyliśmy to na rzekę, to na obłoki, których bieg niepowrotny uczył nas, że tak ucieka szczęście(...)."

*"(...)Bywają wielkie zbrodnie na świecie, ale chyba największą jest zabić miłość"

Tak wspominała prezesowa Zasławska ( dla mnie najfajnieszja postać, choć epizodyczna ) stryja głównego bohatera, również Stanisława Wokulskiego.

* " A jeżeli morskie przypływy dowodzą, że Księżyc nie jest złudnym blaskiem tylko realną rzeczywistością, dlaczego te dziwne budynki <Kościoły> nie miałyby stwierdzać rzeczywistości innego świata?
Czyż on <Kościół> słabiej przyciąga za sobą dusze ludzkie aniżeli Księżyc fale oceanu?(...)";


Moment kiedy Wokulski siedzi w pustym konfesjonale jest dla mnie najciekawszym. Tu musiałabym przepisywać sporo tekstu wiec po prostu polecam .

Dla mnie jest super to , że dokładnie poznajemy psychikę bohatera, którego dualizm jest tak męczący, a zarazem bliski i ciekawy.. Przez jakie sprzeczne wartości jest szargany ? To musicie już sami się dowiedzieć. Dlaczego? Bo mi sie już nie chce pisać ;p

Pozdrawiam !

Terry Goodkind Świątynia Wichrów (tom IV serii Miecz Prawdy)

Macie dość tej całej przeambitnionej literatury i macie sentyment do heroic fantasy? Nie? A więc możecie przestać czytać mojego posta. Bo tylko takim ludziom polecić mogę serię Goodkinda, choć oni już pewnie o Mieczu Prawdy słyszeli.
W skrócie.
Zalety: niby sztampowe heroic fantasy, a tu jednak ciekawa fabuła, zwroty akcji, trzymanie napięcia, dość ciekawe postaci (poza głównymi Kahlan i Richardem, których najchętniej widziałbym martwych, ale cóż... walterscottowska powieść fantasy nie może się obyć bez pary zakochanych harcerzyków). No tak jak zwykle u Terry'ego ciekawa postać jest epizodyczna . Poziom sztampowości ograniczony, autor ma naprawdę... pikantne pomysły, nareszcie ma uzasadnienie namiętnie wpajanie nam piękna i siły uczucia jakim darzą się Matka Spowiedniczka i Poszukiwacz Prawdy.
Wady: wady tej książki są jednocześnie wadami gatunku, jeśli o czymś takim można mówić. Ja osobiście dostrzegam pewne drobne nieścisłości w spełnianiu wymagań do wywołania Świątyni Wichrów pod koniec książki.

Pozdrawiam! Można mówić co się chce, że zakończenie jak szczęśliwe to sie nie chce sięgać po V (z XI, sic!) tomów serii, ale ja nie mogę sobie odpuścić Duszy Ognia.

=========

EDIT (nie da się pisać dwóch postów po sobie)

Powszechna historia nikczemności Jorge Luis Borges

Natrafiłem na książkę przypadkiem, gdy przekopywałem się przez biblioteczkę mojej Mamy. Miałem nadzieję, że jest tam coś oprócz Agaty Christie i nie zawiodłem się. Tytuł intrygujący, a objętość nie odstraszała (ledwie 113 stron kieszonkowego formatu).
Tytuł może wydawać się jakąś przewrotną metafora, ale tak nie jest. Traktuje on, bowiem, o nikczemnikach. Tak, tak - przytacza, krótkie prowadzone inteligentną, ciekawą narracją życiorysy czarnych charakterów. Fantastyczna sprawa jeśli szukamy inspiracji.

Część druga, zatytułowana Et Caetera jest zbiorem kilku króciutkich (nie raz nie dłuższych niż strona) "opowieści niesamowitych" przypominających raczej bajki. Do chapnięcia w jakiś zimniejszy wieczór, o jaki teraz nietrudno.

Po przeczytaniu "Powszechnej historii..." nie czuję się ani człowiekiem szczególnie lepszym, ani bogatszym. Nie mam też wyrzutów sumienia po zmarnowanym czasie.

=========

Chwila Wisława Szymborska

Byłem szczerze zaskoczony gdy okazało się, że w bibliotece z mojej rodzinnej miejscowości da się znaleźć coś poetyckiego (w formie innej niż przedwojenny rozklejający się zlepek kartek z efektami pracy, któregoś z wielkich poetów rozbrajanych w szkołach). Niestety Herberta tu nie czytują, Miłosz na wypożyczeniu, Baczyńskiego nie będę przecież czytał więc została Pani Szymborska. Z niekłamaną niechęcią zabrałem "Chwilę" ze sobą. "Nobla w końcu za coś się dostaje, a czytać trzeba... a może się przekonam?"
Przeczytałem. I co? Moja niechęć do stylu Wisławy bynajmniej nie opadła, ale obok tekstów może nie banalnych co skrajnie nie-porywających miałem do czynienia z utworami, które wprawiały w niejaki zachwyt. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że ja sam - 16 letni chłopek roztropek ze wsi - byłbym w stanie dojść do podobnych konkluzji co Szymborska w paru swoich wierszach.  Z ciekawszych utworów nadmienię:
* "Jacyś ludzie" - poważny, trudny temat. Wiersz wyrywa się z konwencji tomiku, to nie jest jakieś tam poetyckie paplanie o niczym i bez wyraźniejszego zamysłu.
* "Mała dziewczynka ściąga obrus" - już nigdy nie będę zły na małe dziewczynki ściągające obrusy!
* "W parku" - trafne, kurde. Trafne.

Skończę swój wywód cytatem z jednego utworu. Lubię go.

"W dodatku ci okropni poeci, Platonie,
roznoszone podmuchem wióry spod posągów,
odpadki wielkiej na wyżynach Ciszy..."

==========

Boska Komedia Dante Alighieri

Krótko, bo i tak nikt tego nei przeczyta (a nawet jeśli - nic nie napisze).
Wstyd nie znać głównego dzieła średniowiecza, bedącego podsumowaniem całego dorobku 10 najpiekniejszych wieków w ludzkiej historii. W dalszym ciągu - utwór w wielu miejscach za trudny jak dla mnie. Dużo pięknej poezji, zwłaszcza w Raju. Za dużo polityki i doktryn (różnież w Raju...).

Cóż więc rzec jeszcze? Arcydzieł się nie ocenia...

Ostatnio edytowany przez Wiklinowy (2008-01-26 19:58:42)